Drodzy Bracia i Siostry,

Tegoroczny 66. Tydzień Miłosierdzia przeżywamy pod hasłem: „Czyńcie, jak Ja wam uczyniłem” (por. J 13,15). Słowa te wypowiedział Pan Jezus w czasie Ostatniej Wieczerzy umywając nogi swoim uczniom i dając nam przykład swojej miłości do nas. Gest ten przypomina nam, że miłość Boga jest nierozdzielnie związana ze służbą drugiemu człowiekowi.

Świadkiem miłości jest każdy, kto podaje pomocną dłoń; kto zauważy głodne dziecko, starszą osobę cierpiącą w samotności czy chorego czekającego na odwiedziny. Świadkami miłości jesteśmy, kiedy wykonujemy dobrze naszą pracę na rzecz drugiego człowieka nie myśląc tylko o zapłacie, ale sumiennie i jak najlepiej starając się zrobić to, co do nas należy.

Świadkami miłości stali się wszyscy ludzie, którzy w tym roku na wieść o powodzi pospieszyli z pomocą, ofiarując swój czas, dary rzeczowe i środki finansowe. Dzięki nim nasza Caritas mogła przesłać powodzianom 300 ton darów rzeczowych i udzielić pomocy w wysokości 2 600 000 PLN.

Dziękując wszystkim za ofiarność pragnę przypomnieć, że służąc sobie nawzajem, na wzór Chrystusa umywającego uczniom nogi, budujemy społeczeństwo, w którym jest miejsce dla każdego człowieka - silnego czy słabego - ponieważ każdego z nas ukochał Bóg i za każdego z nas Chrystus oddał swe życie. Niech na tej drodze dawania świadectwa o Bogu-Miłości towarzyszy nam Maryja, najpilniejsza uczennica Bożej Miłości.

Stanisław Kard. Dziwisz - Metropolita Krakowski

Ty, co wędrujesz z pola poprzez młynicy walce. Z dumą i majestatem, biorę cię w moje palce. Jak gościa witam co dzień,  gdy domu przekroczysz próg, Tyś żywe ciało ziemi  niech błogosławi cię Bóg!

Tymi słowami „Psalmu o chlebie” witamy dziś w naszej świątyni ten bochen chleba upieczony z tegorocznej mąki. Tymi samymi słowami witamy również was - delegację z wieńcem żniwnym oraz wszystkich ludzi ciężkiej pracy na roli.

Chcemy dziś wszyscy razem ci, którzy nad powstaniem tego chleba się mozolą i ci, którzy razem z wami go spożywają - podziękować Bogu, dzięki któremu ten bochen chleba mógł zaistnieć. Bo to o­n daje wzrost i błogosławi tym, którzy pochylają się nad rolą. Kto o tym zapomni, już nie jest rolnikiem - tylko wyrobnikiem. A to ogromna różnica. Dlatego przy okazji dzisiejszego święta - naszych parafialnych dożynek - chcemy się wspólnie zastanowić nad sensem ludzkiej pracy. Jej godnością oraz zasługami tych, który ją pracują na roli.

W jednym z polskich szpitali, kapłan służy posługą sakramentalną człowiekowi, który ma następnego dnia poddać się operacji. Po spowiedzi i komunii świętej kapłan jeszcze przez chwilę pozostaje przy chorym. Patrzy na spracowane ręce, na twarz pooraną zmarszczkami. W pewnym momencie zwraca się do chorego: „Pan może być zupełnie spokojny. Pan swego życia nie zmarnował, świadczą o tym spracowane pańskie ręce”. Mężczyzna zamyślił się, na jego policzki spłynęły z oczu łzy i po chwili powiedział: „Tak, w życiu napracowałem się bardzo dużo, ale nie wiem i boję się, czy upracowałem coś dla Boga”.

Czytaj więcej...

To temat roku duszpasterskiego 2010/2011 przyjętego podczas obrad Komisji Duszpasterstwa KEP. Celem programu jest pogłębienie tożsamości chrześcijańskiej Polaków m.in. poprzez pełniejsze odkrywanie treści Pisma Świętego. Hasło „W komunii z Bogiem” jest tematem pierwszego roku programu duszpasterskiego na lata 2010-2013 a zatytułowanego „Kościół domem i szkołą komunii”.

Przewodniczący Komisji Duszpasterstwa KEP abp Stanisław Gądecki powiedział podczas obrad, że Kościół w Polsce stoi wobec poważnego wyzwania, związanego z „dryfowaniem społeczeństwa ku dechrystianizacji”. Zwrócił też uwagę, że praca nad formacją chrześcijańską w rodzinach jest dziś mocno ograniczona, bowiem jedna trzecia małżeństw się rozpada, czego efektem jest z kolei dechrystianizacja dzieci pochodzących z takich związków.

Abp Gądecki ocenił, że istotnym obecnie zadaniem Kościoła w Polsce jest rozbudzenie mistyki, a więc odbudowanie wrażliwości na więź z Bogiem. Podkreślał, że owa więź istnieje, bo Bóg nie opuszcza człowieka, a Kościół ma mu pomóc „przemyć oczy”, żeby to zobaczyć.

„Problem w tym, że wspólnota Kościoła w Polsce nie jest świadoma faktu, że nasze formy religijności niekoniecznie pokrywają się z wiarą – i to jest dramat” – przyznał w rozmowie z KAI abp Gądecki. Hierarcha nie wykluczył, że polski katolicyzm będzie zmierzał ku ponowoczesności, wedle której nie ma Boga, zaś religia ma pełnić funkcję społeczną i wychodzić naprzeciw czysto doczesnym zapotrzebowaniom człowieka.

Kolejnym zadaniem dla Kościoła w Polsce jest, podkreślał wiceprzewodniczący KEP, praktykowanie przez całą wspólnotę miłości miłosiernej. Nie oznacza to jednak tylko wychodzenia z dobrem do bliźniego, ale czyny miłosierdzia wobec nieprzyjaciół. „Tym właśnie charakteryzuje się chrześcijaństwo, to jest unikalny wymóg tej właśnie religii, która w tym punkcie przejmuje idee judaistyczne” – podkreślił abp Gądecki.

Wśród zadań Kościoła w Polsce wymienił też wnoszenie w relacje ze światem wartości chrześcijańskiego humanizmu a także prowadzenie dialogu ekumenicznego i międzyreligijnego.

Hierarcha zwrócił uwagę na słabość prowadzonego w Polsce dialogu ekumenicznego, który, jak ocenił, odbywa się od jednego Tygodnia Ekumenicznego do kolejnego. „Co roku spotykamy się jednak w tym samym punkcie” – przyznał abp Gądecki dodając, że spotkania ekumeniczne prowadzone są w gronie wzajemnie dobrze sobie znanych i tych samych przedstawicieli chrześcijan z różnych Kościołów.

Czytaj więcej...

Dnia 11 sierpnia 2010 roku, prawie osiemdziesięcioosobowa grupa ministrantów i lektorów, grupy apostolskiej, scholi liturgicznej, kółka różańcowego, z uśmiechem na twarzy, zebrała się przy Domu Katolickim w Lachowicach. Na szczęście, pomimo wczesnej godziny, nikt nie zaspał. Mogliśmy, więc spokojnie rozpocząć naszą wyprawę w góry na „Adamy”, aby podziwiać piękne widoki. Na wspomnianą powyżej górę prowadziła stroma ścieżka. Nic więc dziwnego, że większość z nas narzekała na coraz to większy ból w nogach. Wysiłek został jednak nagrodzony, gdyż ze szczytu roztaczał się wspaniały widok na pobliskie wzniesienia. Wiatr szybko rozpędzał chmury, odsłaniając przed nami ukryte między szczytami malownicze doliny. Często w takich momentach człowiek uświadamia sobie swą "małość" i zaczyna rozmyślać o Stwórcy tych wszystkich cudów natury.

Wysiłek towarzyszący długiej i wyczerpującej drodze został w pełni nagrodzony przez zapierające dech w piersiach widoki. Po dotarciu na miejsce spotkaliśmy tam bardzo sympatyczne i miłe osoby. Wspólnie zorganizowaliśmy ognisko. Nasi specjaliści od ognia spisali się na medal. Były kiełbaski, gitara - jak na ognisko przystało. Musimy przyznać, iż była to wyjątkowo udana wyprawa w góry. Wspólnie spędzony czas pomógł nam zintegrować się z młodą generacją ministrantów, a to z pewnością odbije się korzystnie na naszej wspólnej służbie.

Wycieczka była dobrze zaplanowana, a przede wszystkim odpowiednio zorganizowana, dzięki czemu przyniosła spodziewane rezultaty. Każdy z uczestników chętnie wraca wspomnieniami do mile spędzonych chwil na „Adamach”.